เปลี่ยนการดิ้นรนให้เป็นโอกาส
หากจะเอ่ยคำว่า -เหลื่อมล้ำทางสังคม- มักจะถูกโยงไปที่ -สถานภาพของตัวบุคคล- นั่นคือ จน กับ รวย
หากจะถามว่า ใครกันละที่พกพาความรวยมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ? และคงไม่มีใครออกมายืนยันคำตอบเป็นแน่ หรือ ถ้าจะมีก็คงรู้สึกว่าแปลกดี
คนที่ยังขาดเขิน ไม่สมบูรณ์ทางรายได้ อาจมองไปที่ต้นทุนชีวิตที่ไม่สู้ดีนัก หมายความว่า มีน้อย เหมือนบ่อที่มีน้ำซึมเล็กน้อย ส่วนคนที่ไม่ขาด หรือ มีมากกว่า ก็เหมือนบ่อที่มีน้ำซึมดีและมีปริมาณมาก
มนุษย์มีความคล้ายคลึงกันมากทางกายภาพ แต่ด้านความนึกคิดนั้น สลับซับซ้อนจนบางคนถูกความคิดตัวเองบั่นทอนจนล้มเหลวไม่เป็นท่าก็เยอะ
คนที่รวย อาจหมายถึงต้นทุนการดิ้นรนของตนเอง หรือ ของคนอื่นที่สร้างไว้ แค่มาสานต่อก่อใหม่ ใช้นวัตกรรมและความรู้เสริมให้แกร่งกว่าเดิม
ส่วนคนที่ยังขาดเขิน อาจหมายถึงต้นทุนการดิ้นรน ไม่ถูกนำออกมาใช้ให้เกิดเป็นพลังและโอกาสมากพอที่จะก่อเป็นความสำเร็จในหลายสิ่งอย่างได้
ใครก็ตามที่พร่ำบ่นนั่งกอดความจนในหัวคิด ชีวิตก็จะมักจะเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและว่างเปล่า ซึ่งตรงกันข้ามกับใครที่ใช้ความขาดเขินเป็นต้นทุนสำหรับเดินออกจากห้องชุดความคิดนั้นได้ โอกาสใหม่ ๆ จักเปิดช่องให้เห็นลู่ทางสร้างความสำเร็จให้ตนเองได้ตามลำดับ
ลู่ชีวิตที่ถูกขีดเอาไว้คือ วันเวลา หากไม่รีบเดิน การอ้อนวอนจะไร้ค่าเมื่อเวลาของชีวิตมันใกล้สิ้นสุดลง
